selam periler,

sessiz takipçi ne güzel yazmışsın. her dönemi bilen bir nesil olduk, yokluk, üzüntü, daha neler neler.

ben daha ilkokul 1 veya 2deyim, babamın görevi nedeyle oturduğumuz köyde elektrik yok. biz ailecek lüks içinde yaşıyoruz o zaman. kandil değil lüks yakıyoruz. kışları sadece bir odada soba yanar, sadece 1 odada kandil olurdu. çocuksun oyun oynamak istiyorsun. çocuklar yan odaya geçer karanlıkta körebe oynanırdı.

o sıralar babamın doğup büyüdüğü, şu anda da ailemin oturduğu kasabaya elektrik gelmiş ama nerde sokak lambaları. akşam gezmesine gitmek için sokak kandilleri kullanılır, yine karanlıkta körebe oynanırdı. gazoz kapakları iyice ezilip okların ucuna takılır, kim en uzağa atacak yarışı yapılırdı.

haftada bir aileler fırında köy ekmeği yaparlardı. fırından gelince bir odaya köşeye dizilirdi. üzeri örtülürdü ama haftanın sonuna doğru yanlışlıkla ekmeğin üzerine düşşen kafan yarılırdı. o kadar bayatlamış olurdu yani. ama mutlu çocuklardık. oyundan eve yemeğe gelmek ne mümkün, halalar teyzeler o taş gibi ekmekten bir dilim keser üzerine sadeyağı sürüp verirlerdi. bir dilim de taş gibi peynir olursa değme keyfine.

seni okuyunca coştum bir anda.

aysunnum bana saydır. gerçi sık giremeyeceğim ama ben aldırmam hemşehrim.

sevgiyle kalın

Oy Ver

reklam ver • iletişim • © 2025 YazarOkur Dizi.