tamer bey,
şahane yazınız beni yine aldı götürdü. bana neler oluyor bilmiyorum. ben aslında çok kendinden bahsedilmesini seven biri değilimdir. meslek icabı çok konuştuğum için çok konuşmayı da sevmem. ama sanırım artık geçmişin güzelliklerinden başka konuşulacak ,paylaşılacak çok materyal bulamıyor gönül…
devlet demir yollarının çalışanlarına kooperatif olarak yaptığı tek katlı evlerden oluşan bir mahallede geçti çocukluk yıllarım anneanne ile mahalleye ilk geldiğimde arkadaşlarımın üzerimdeki bakışları kendimi uzaylı gibi hissetmeme neden olmuştu. sonra anladım, nedenlerini mahallenin bugün pek dik gelmeyen ama o yaşlarda ağrı dağının zirvesinden aşağı bakarcasına bir his uyandıran bir yokuşu vardı. bir sabah gözlerimi açtığımda… kar yağmış, sokak pamuk tarlası görüntüsü almıştı. çok mutluydum. anneannem çocuklarla kartopu oynamak için beni hazırladı. dışarı çıkmamla içeri girmem bir oldu. olmamıştı, bir terslik vardı. ben farklı görünüyordum. içeri girdiğimde, ağladığımı hatırlıyorum. anneannem o kadar zeki bir kadındı ki olayı hemen çözmüştü. ellerimdeki eldivenleri çıkardı. yerine iki kat çorap giydirdi. ayaklarımda ki botları çıkardı, yerine içine poşet geçirip, normal ayakkabılarımı giydirdi. kar maskesi şeklindeki şapkayı çıkartıp, dedemin kasketini takıp üstüne de uçmaması için eşarbını bağladı. şimdi olmuştu. artık dışarı çıkıp arkadaşlarımla oynaya bilirdim. başta bahsettiğim yokuştan kaymak için kızağımı değil, bir tahta verdi. üzerine poşet geçirdi. o gün ellerimi ayaklarımı hissetmemecesine arkadaşlarımla oynadım. o kadar huzurlu ve mutlu olduğum bir başka gün yine onlarla birlikte olduğum günlerdi…
çok güzel günlere götürdünüz.
tekrar teşekkürler…
sevgiler saygılar…

not: 08:37 yazısı bana aittir.

güneş

Oy Ver

reklam ver • iletişim • © 2025 YazarOkur Dizi.