küçükken büyük hayatlar düşünüyor ya insan büyük olunca da küçük hayatları, küçük mutlulukları arıyor...bir arkadaşla mesela karaköyde bir kaç saat başbaşa bir muhabbet yeter bu beni bir ay kadar idare eder diye dökülüveriyor gayri ihtiyari cümlelerinden...
küçükken sadece komşumuzun televizyonu vardı koca mahallede akşam olunca ya da bazen sabah... gözümüz hep yan komşunun kapısında ya da sade benim miydi...
kocası biran önce gitsin de ...
gidip önce balkonunda sonra yavaş yavaş odaya doğru sokulurduk kızını ayartıp televizyonu açtırmak için ne diller dökerdik...
televizyon benim için zannedersem yaşadığım mekanın dışı, merak ettiğim herşeydi ...ben galiba hayallerim orda karşıma çıkacak zannedersim.
ne içindeyim zamanın ne de büsbütün dışında şair, söylemiş..galiba ahmet hamdi tanpınar .
bu dizeleri okuyunca bendeki ömür boyu devam eden ruh halimi bulmuştum...elimle koyduğum gibi...
hem yaşıyorsun hem dışında kalıyorsun hayatın büyük bir ikilem gibi görünse de...
televizyonda gördüğüm , çocuk aklı işte, hep farklı hayatlar, müzikler, danslar ben onlarla yaşıyordum.sonra çıkıp tarlalarda, bahçelerde, su kanalında, suyu çekilirdi tabii, bahçe işlerini çok severdim o yaşımda toprağı beller, çiçek eker, yeşillikleri çapalardım...
aslında bunları yaparken hep bir arayış, hep hayal kurmak için izbe köşeler yaratma peşindeymişim, kendime ait bir dünya inşa etmek yani...

hayalleri güçlü olmayan insanların zamanın dışında yaşaması da mümkün değil sanırım...
zamanın dışı kimseyi korkutmasın bence. ben aynı zamanda tam bir hümanist olduğumu düşünüyorum.etrafımdakileri, seven, koruyan iyi ilişkiler kuran, çoğunlukla da neşeli ...insanların mutlu olmasından mutluluk çıkarmayı seviyorum...

Oy Ver

reklam ver • iletişim • © 2025 YazarOkur Dizi.