ıssızlığın ortasında...


çocukluğumda bozkırdaki köyümüzde bir ev vardı ,köyden ayrı sayılacak mesafede tek başına ...
neden ayrı bilmiyorum ama aklımda kalmıştı ..nine ve torunları görürdüm bizim bahçeye giderken ..yanımdaki akraba büyüklerim selamlaşır bir iki hal hatır sorarlardı ..sadece yaz tatilinde bildiğim köyün kışları nasıldır hiç bilmem ve o evdekiler kış şartların da ayrı olmanın güçlüğüne nasıl dayandılar onu da bilmiyorum ...ama ninenin öldüğünü duyduğum da üzülmüştüm ..yalnız ev ninesiz ne yapar diye düşünmüştüm ...
askerde atış alanı bölüğe mesafeliydi ..samsun denize doğru çanak gibi konum da.. bölük tepedeydi atış alanı o tepenin ardın da ve deniz görünmüyor tepenin ardı ayrı bir dünya gibiydi ...bir sabah atış yapmak üzere tepenin ardına yollara düştük giderek evler seyrekleşti kıvrılarak giden yolda ilerde tek başına bir ev vardı yol kenarın
da ...
önünde ulu kavaklar bahçesinde meyve ağaçları olan bir ev..sabah güneşinin etkisiyle yol kenarlarındaki çimenlerden kalkan buğu eşliğinde pastoral bir görüntü sunuyordu...sıcacık geldi bulunduğum ortamın etkisiyle ..önünden geçerken tuğlaları sıvasız tek katlı eve özlemle baktım
atış talimi akşam üstüne kadar sürdü ...dönüşte akşam alacasında geçtik önünden evin tek odasında yanan sarı lambanın ışığı yola düşmüştü ve önündeki ulu kavakların yaprakları sertleşen rüzgarın etkisiyle şiirler şarkılar söylüyordu...yalnızlığın şiirleri şarkıları gibi geldi bir hüzün çöktü içime ...nedense sabahki neşeli görüntüsünden çok akşamın alaca karanlığındaki hali aklımda kaldı ...
yakın zaman da oralı biriyle tanışınca anlattım ...oraları artık şehir oldu dedi...üzüldüm yalnızdı hüzünlüydü ama güzeldi ...
gitsen oralara tanıyamazsın dedi ...niyetim de yok zaten dedim zihnimdeki gibi kalsın ..ıssızlığın ortasında ulu kavakları hışırtıyla şarkılar şiirler söylesin ...hüzünlü ama güzel...
geçenler de bir arkadaşımla karşılaştım bir çay içimi konuşabildik kısıtlı zaman da ilk söylediği eski mahalledeki akasya lodosa kurban gitmiş oldu..ben söylemeden o söyledi buluşma yerimizdi anılarımız vardı dedi..
o zaman da yaşlıydı ağaç demek pes etmiş dedim ...
biliyor musun karşısındaki tarihi bina onarılmış orada buluşsaydık bu kadar üzülmezdik dedi ...
başımızdaki kavak yellerinin tanığıydı ağaç...
sadece biz değil herkes orayı seçerdi karşısı ters geliyordu demek ki...
zaman deyip geçiyoruz ..
buluşma yerleri yaşamalı ...dostluklar önemli ...
bozkırdaki ya da tepenin ardındaki ıssızlığın ortasında şarkılar söyleyen ulu kavaklı ev gibi yalnız olabilir ...
yeter ki akasya gibi zamana yenik düşmesin...yaşasın...

Oy Ver

reklam ver • iletişim • © 2024 YazarOkur Dizi.