kayıp kentin insanları...

“zaman ki sonsuzdur
bitmemiş şiirler gibidir.

bazı hüzünleri
bazı nehirleri tutup anlatmak gibidir.

biz ki zamanı tırnak içine alıp yaşadık
isteğin bulanık kıyısında...

ilhan berk..


böyle bir mevsimdi... yıllar önce çalıştığım atölye önünde bir öğle molasında şiddetli yağmurun oluşturduğu kaldırım kenarından akan derecikleri seyrediyorduk ezgin dayı ile ...
sularda sürüklenen yapraklardan iki tanesi tam önümüzde takıldı ..
görüyor musun bizim gibi onlarda burada kaldı ,hayat buna benzer sürüklenirsin oradan buraya dedi ...
anlattığı yeşilçam filmi gibi hikayesini hiç yazamadım ..
hayat hakkındaki söylediği tespitleri aklımdan hiç çıkmadı ...
bizler de hayat dalgaları içinde sürüklenirken burada takıldık ...
dünyanın dört bir yanından burada toplandık, bir ara buraya geliş öykülerini herkes yazmıştı ...geliş kadar kalmak da önemli nedir tutan insanları ...önceleri dizimiz farklı bu yüzden dendi dizi biteli uzun zaman oldu ...ve sayfa yerinde...dizi devam eden sayfalar da bile günlerce yorum yazılmıyor ama burası hiç boş kalmadı ...o sayfalar da isim çok az burada tam tersi isimsiz az ..üstelik burada farklı konular da yazılar yazılabiliyor ...
çölde gizli vaha gibi varlığımız gizli ..sayfa da adımız yok artık ...bizi bilen biliyor ..kayıp kentin insanları gibiyiz ...
dizinin diğer adı mucize idi arkadaşlar arasında, aşkın mucizesi ...
oysa sanal alemin mucizesi bizleriz ...ömer mert oldu, defne ada ...
sanal olan onlar biz değiliz ...türkan abla sanal olmadığımızın kanıtı ...
duyan geldi yürekleri burada idi ...içimiz pır pır kuşlar gibi iyi haberini bekliyoruz ...umut bizim biriktirdiğimiz tek sermayemiz ...
ellimizde hastaya götürülen yiyecekler olmasa da gönüllerimiz de sevgi dudaklarımız da şifa dilekleri vardı ..
şen şakrak dizi izlediğimiz günler de yine hastamız ve düğünlerimiz oldu ve ilgilendik ..doğan bebeklerimiz neşe kaynağıydı ...
ben diziyle bağlantılı yazmıştım anne ve mahalle yazısını ...öyle başladı anı yazıları herkes mahalledeymiş meğer ...
unutamadığım bir kış yazım vardı çok sayıda arkadaş kış anılarını yazdı ..
hiç kendinden bahsetmeyenler vardı içlerinde ..sayende çocukluğuma döndüm diyen de oldu ...oysa içimizde bir çocuk hep vardır biz görmesek de ... ben bunu çocuk halimle anlamıştım.. yine bir kış günü mahalle kadınları merdivenlere sıralanıp kaydıklarında içlerinde güldüğü nadir görülen ağır teyzeler de vardı.. ve çocuk gibi neşeliydiler , içlerinde yaşayan çocuk karın cazibesine kapılıp dışarı çıkmıştı ...
benim yazımda unuttuğum ayrıntıları da yazmışlardı ,mahalleye kar yağmıştı ve hepimiz çocuk neşesiyle ellerimiz donana kadar oynamıştık,
sonrasında sıcak soba etrafında toplanıp ellerimizi ısıtmıştık soğuktan sıcağı gören parmaklarımız sızlasa da biz yine gülmüştük ...
yine kış geliyor kar yağdığında içimizdeki çocuklar yine serbest kalır ...
gerçi benimki hep özgür ben onun içinde yüreği yara bere içindeki adam gibiyim ...bir gün hanım ninenin bahçesindeki gibi ışıklı bir yerde annem ablam babam ve tüm akraba ve tanıdıklarımın olduğu halde kolunun altında topla kan ter içinde kapıdan girerse o çocuk ve bu sefer karanfilleri onlar uzatırsa neredesin seni bekliyorduk diye...adam ve çocuk orada vedalaşırlar ..
ben vedaları iyi bilirim her anı yazısı bir vedadır aslında ..ve selamdır geçmişte kalana... yüreğinden çıkarıp özenle bakıp içeriye akıtılan gözyaşları eşliğinde yerine koymak gibidir bir bakıma ...
yüreklerimiz bizi bir arada tutuyor.. dostluğumuz ..bu yüzden kaygılarımız .
sevdiklerimize bir şey olmasın tedirginliği ...sadece yazıyla ulaşabilmenin sıkıntısı yüreklerimizde ..
oysa türkan ablanın elini tutup abla yanındayım buradayım derdim ...
genç kardeşlerimin sıkıntısında yanlarında olmak isterdim nedir keyfinizi kaçıran,sizi üzen derdim sanki başıma hiç gelmemiş gibi ..
ama sanal olunca yazması zor olanlar var ...anlamasına anlıyorum ama tedavi kısmı insanın kendinde olana ancak moral verilebilir o da ulu orta olmaz ...sadece zaman diyebilirim çünkü yara içeride olunca merhem zaman oluyor ..ben kitap okuyarak aştım alışkanlığımın faydasını gördüm
birde sinema tutkunuyum büyük şehirde seçenek olduğu için şanslıydım ...
dostluk bizim hamurumuz ..birbirimize kaygımız bu yüzden ..aynı zaman da sevgimiz de ikramlarımız da sahici ben önce ki yazımı yazarken okumuştum çay ikramının içildiğini kurabiye isteğinin karşılandığını ve o anda elimde olan kahveyi mutfakta kimin yaptığının önemi yok kahve elimde niyetlenen de yaptı sayılır ..niyet esastır ...
zor süreçten geçen hastalarımız var bunu da atlatırız ...
sermayemiz umut, hamurumuz dostluk, dualarımız kalben olduğu sürece atlatırız ...inanıyorum ...



tamer...

Oy Ver

reklam ver • iletişim • © 2024 YazarOkur Dizi.