Kiralık Aşk - yol bozkırda sıcak bir gün yazın en bunaltıcı

Kiralık Aşk

yol

bozkırda sıcak bir gün yazın en bunaltıcı günlerinden biri ..
bir minibüs sarı buğday tarlaları arasındaki tozlu yolda bir köyden öbürüne yol alıyor ..minibüsün yolcularından biri benim biride annem ..
kasabadan amcamlara geldiğimiz köyden ,komşu köye gidiyoruz ..
daha öncekileri değil, son ikisini net hatırladığım ziyeretlerden sonuncusu için yoldayız ..sonrasında bozkıra veda ettik ..
gittiğimiz kişi anneme göre bahtı kara ,başka deyişle kara yazgılı...
yolculuk sona ermek üzere ,kızılırmak nehrinin en önemli kollarından biri olan delice ırmağına yakın köyün evleri göründü ..evlerden birinin önünde minibüs durdu indik ,evin önünden küçük bir derecik geçiyor, içinde ördekler bağıra çağıra yüzüyorlar.. tahta köprünün üzerinden geçip çift kanatlı tahta kapıya yöneldik ,kapı açık geniş bahçeden bize doğru gelen kişi bahtı kara ..
gülerek karşıladı anneme sarıldı özledim hanım diye ,sonra bana yöneldi ,aslanım yiğenim diye sarıldı öpücük içinde kaldım ...genelde rahatsız olduğum şeyden bu kez olmadım ..severdim bahtı karayı ..
o benim halam babamın ablası ..iki kadın konuşarak bahçeyi geçtiler ,dört direk üstünde çatı olan etrafı açık ambar üstüne merdivenle çıktılar peşlerinde de ben ..hoş beş sonrasında ayran ikramı derken koyu bir sohbete daldılar ..çocuklar oynarken büyükleri dinlerler ,bunu istemeden yaparlar söylenenler teyp gibi hafızaya yerleşir ..
yine sedirlerin bir köşesindeki tahta sandığa yöneldi ,içinden bir resim çıkardı ,
resim camlı ve çerçeveliydi ..resmi öptü ağlamaya başladı tıpkı geçen yılkı gibi ..bir sen anlıyorsun hanım diye resmi bağrına bastırdı ..
resimde gelinlikle masum bakışlı bir kız vardı ve artık hayatta değildi ...
ondördünde gelin onbeşinde kara toprak ..yaşarsa şansa artık..
tek evladıydı halamın .. bilseydim dedi durdu anneme baktı asır gibi zaman geçti ,verirmydim hanım vermezdim ölürdüm vermezdim ..şimdi öldüm dedi .
ikiside bir süre ağladılar , sonra resim kalktı bir süre daha oturduk , ben bahçede oyalandım ,enişte tarladan geldi oda severdi beni sarıldı biraz şakalaştı ..kadınların durumundan anladı sanırım anneme hürmetli ellerini iki yana açtı böyle gördük dedi yetişen kız gelin olur bilirmiydim diye ..
ilk defa annemin kızarak konuştuğunu ve eniştenin başını eğdiğini gördüm zorunuz neydi diye başladı ,el kadar yavru diye bitirdi ..sonra kalktık enişte minibüsle konuşmaya gitti yine kapıdan alındık kendi köyümüze kadar annem hiç konuşmadı ..ilk defa yüzünü bu kadar sert ifadeli gördüm ..onu süzdüğümü neden sonra anladı ifadesini değiştirmedi ama saçımı okşayıp kendine çektiğini hatırlıyorum ...
yıllar geçti kaçtane böyle resim gördüm hatırlamıyorum ,ama çok sayıda olduğunu biliyorum ..
en sonuncusu antepten geldi ekranlara ,yine masum bir yüz yine ondördünde gelin onbeşinde kara toprak ..
ikizi gibi benziyordu halamın kızına ,yada hepsi aynıydı bana göre ..
bu kadar masum bu kadar çocuk gözler ,gelin değil çocuk onlar ...
gelinlikle defnediyoruz çocuklarımızı ..masumiyetimizi...
geriye düğün değilde adeta cenaze merasimini seyreden kara bahtlılar kalıyor anneler ..tanık olduğum gözü yaşlı anneler ...
gömülen çocuklarla insanlığımızda çok uzaklarda artık ..
yıllar geçsede ,bilim çağı densede. neden çocukların yazgısı aynı ..
mehpare sen sordun ben cevapladım şimdi sen söyle ..
ben artık çok yoruldum ,üzerimde bin yılın yükü var sanki ..
gidecek dermanım olurmu ulaşabilirmiyim bilmiyorum ...
söylermisin insanlık sınırına daha çok yol varmı?


tamer