(ortak senaryo)



kader

akşam yemeğinde ümit ve ailesi neşe içinde yemeklerini yerken abi ümitle uğraşmak ister.
abi:eee ümit nasıl gidiyor
ü:ne nasıl gidiyor abi
abi:şu zeynep iyi kız
anne pek bir şey anlamamıştır.
an:iyi kız iyi kız...allah için bu zamana kadar hiç lafını sözünüduymadım...allah sahibine bağışlasın
abi annenin sözünden sonra hem güler hem de ümite bakarak
abi:amin ...amin
ümit abisinin ne ima ettiğini anlar...ayağıyla masanın altından abisinin ayağına dokundurur...abi güler
ba:noluyor çocuklar...şımardınız yine
abi tam bir şey söylemek için ağzını açmıştırki
ü:yok bi şey baba ...abim işte

ümit daha fazla abisine maskara olmamak için saatine bakar
ü:ooo geç kaldım...benim hemen gitmem lazım
an:oğlum nereye...yemeğini bitirmedin...hem daha işe gitmene çok var
ü:doydum anne ...hem başka yere daha uğrucam
abi:(gülerek) bırak anne geç kalmasın çocuk

zeynep annesiyle ve dayısıyla çay içerken
ha:zeynep nasıl gitti arkadaşlarınla buluşman
ze:nasıl olsun dayı...arkadaş buluşması işte...oturdurduk sohbet ettik
an:nilayda iyi kız...başta görüşmediniz ama şimdi iyi arkadaş oldunuz
ze:evet...oda çalışıyor...sözleştik arada böyle çıkacaz
an:yapın tabi evladım...hem senin için bi değişiklik olur.

annesi zeynebi babasını ölümünden sonra ilk defa bu kadar huzurlu görüyordu.zeynep mutluysa anneside mutlu oluyordu.onun için zeynebin mutlulu her şeyden önce gelirdi.
ha:nedimle ümit iyi çocuklardır.onları çocuklarluklarından bu yana tanırım.hiç kötü bir şeylerini duymadım.işten eve evden işe...arada bana yardıma gelir.
an:bende öyle duydum...allah bahtlarını açık etsin.
ha:amin

aslında dayının aklında zeynep ve ümiti baş göz etme fikri vardır.zeynebe ümitten iyisinimi bulacaklardır.hem dürüst ham çalışkan ...zeynepte sessiz sakin ...birbirlerini.iyi anlayabileceklerini düşünür...ama şimdiklik olayları akışına bırakır.

ertesi sabah ümit fabrika çıkışı mahallede sema teyzeyle karşılaşır.sema teyze bakkaldan çıkmış elindeki poşetlerin ağırlığıyla hafif aksayarak yürümektedir.sema ümitin annesinin en yakın arkadaşlarından biridir.ümitlerin karşı çaprazındaki sarı binada oturur .eşi öleli beş yıl olmuştur.eşinden kalan emekli maaşı ve ara ara gittiği gündelik işlerle ikisi üniversitede biri lisede üç çocuk okutmaya çalışır.ama o hayatın bütün zorlukarına karşı her zaman pozitiftir.mutlu olmak için her zaman sebepleri vardır.komşu toplantılarının neşe kaynağıdır...ümit sema teyzenin elindeki poşetleri almak ister.

ü:günaydın sema teyze
se:günaydın oğlum
ü:poşetleri alayım
se:gerek yok evladım ben taşırım...zaten işten geliyorsun yorgunsundur.
ü:nolcak teyze..taşırım
ümit semanın poşetlerini alır.evlerine doğru yürürler
se:maç haberlerini benim oğlandan aldım aferin çocuğum aferin
ü:sağol teyze
se annen nasıl...bi kaç gündür işe gidiyom..
ü:iyi teyze...baya toparladı
se:neyse bi kaç gün daha gidicem...işim bitsim gelecem..özledim arkadaşımı
ümitle sema ...semanın evlerinin önüne gelirler.ümit poşetleri semanın kapısına kadar getirir.
se:sağol oğlum..çok makbule geçti...hadi annene selam söyle
ü:olur söylerim
sema içeri girer...ümit semanın yanından ayrılır kendi evine yönelmişken karşı komşusu tufan abi kapıdan çıkar.arabasının kapsını açmaktayken.
ü:günaydın tufan abi
tu:günaydın koçum...işten mi
ü:evet abi...sen ...işemi
tu:evet.
ü:hayırlı işler
tu:eyvallah koçum
ümit tufanın yanından ayrılırken eşi pencereden seslenir
eşi:tufan akşama ne pişireyim
tu:aman kadın ...ne pişirirsen pişir...yeterki yakma
tufan abiyle karısı sürekli didişir dururlar..hemen hemen her gün mahalle onların kavgalarına şahit olur.mahellede alıştı artık...kimse aldırış etmiyor..bi nevi rutin gibi...asıl kavga etmedikleri zaman şaşırıyorlardı.

ümit vardiyasından sonra yorgundur.hemen yatıp bir an önce dinlenip öğleden sonra dayının fırınına gitmek ister.

zeynep fırında bir kaç dakikada bir saate bakar.ümitin bu gün fırına geleceğini bilir.kendi kendine
ze:ne zaman gelirki
diye mırıldanır.
ha:efendim zeynep
zeynep sesli düşündüğünü, dayısının sesini duyunca farkeder
ze:noldu dayı
ha:bir şey dedin zannettim
ze:(utanarak)yok ...bi şey demedim


ümit fırına heyecanlı bir biçmde gider.gittiğinde dayı ve zeynep fırın tepsilerindekileri raflara diziyorlardır.
ü:kolay gelsin dayı
ha:sağol evlat...erkencisin...bu kadar erken beklemiyordum
ü:ne yaptınız...çok iş varmı
ha:olmazmı...sabahtan beri uğraşıyoruz...zeynepte çok yoruldu.
ü:eee...nerden başlıyım.
ze:(gülümser)bu tepsileri içeri götürmekle başlayabilrsin
ümit , zeyneple dayının yanındaki tepsileri alırken zeynep usulca
ze:hoşgeldin
ü:(gülümseyerek) hoşbuldum
ümit ve zeynep tepsileri içeri taşırlar.akşama kadar birlikte fırında çalışırlar.ümit yanında zeynep olunca yorulduğununve zamanın nasıl geçtiğinin farkına varmaz.ikiside arada kaçamak bakışmalarla çalışmışlardır. akşam fırından çıkarlar.

ü:şey...bir şey söylicem...ama bak sakın yanlış anlama
ze:ne
ü:yarın benim izin günüm...benimle bir yerlere gitmek istermisin...sana istanbulu gezdiririm...istanbul güzel şehirdir
ze:isterim...yani seninle gezmek
ümit sevinir
ü:tamam o zaman...kaçta çıkabilirsin
ze:on iki nasıl
ü:iyi...görüşürüz
ayrılırlar
ümit mutludur.ama önce yapması gereken bir iş vardır.dayıdan izin almadan olmazdı...dayı yanlış anlardı...zeyneple öylesine vakit geçirmek istediğini zannederdi...bu da yakışıkalmazdı...gersin geri fırına dönerken bunları düşünür.

devamı sonra

türkuaz

Oy Ver

reklam ver • iletişim • © 2024 YazarOkur Dizi.