merhaba ka perilerim...

bitti...
en sonunda bitirdiler...
nasıl da mutlulardı bölüm boyunca, kurtuldukları için. ya da ben fazla hassas ve alıngandım, bana öyle geldi, bilemiyorum. neyse ne

bunca zaman kısıtının olduğu bir imkan durumu için oldukça iyi denilebilecek bir final olmuş. elinden geldiğince toparlayıp tamamlamaya çalışmış meriç acemi, hikayeyi. genel olarak bakıldığında, e işte mutlu son, denilebilecek bir final olmuş diyebiliriz; ama daha detaya inip düşünüldüğünde yarın kalmışlık ve olmamışlık hissi yakamız bırakmıyor bir türlü, ne yalan söyleyeyim. zaten meriç acemi de bunun farkında olacak ki, nihan'ın ağzından ifade etti bunu, anneanneye yapılacak olan barışmasını ziyareti mevzusunda. böyle çok hızlı olmadı mı, ben daha hazmedemedim. neyse, yolda hazmederim artık dedi ya. işte ben de aynen öyleyım şu an. hazmedemedim. belki zamanla hazmederim ama yeni rüyalarda buluşmak üzere temennisine eşlik edemeyeceğim sevgili meriç acemi'nin. zira bu yolculuk beni ziyadesiyle yokmuş bulunmakta dostlar. bölümün bende bıraktığı etkiyi genel hatlarıyla ifade ettikten sonra, birkaç maddeyle ehven-i şer denilebilecek kısımları sayabilirim kendimce:

1. külkedisi konseptli ayakkabı katalog çekimi. (defne ziyadesiyle güzeldi orada)
2. defne'nin ömer'e hamile olduğunu söylediği ve birlikte uçurtma uçurdukları sahne. (bölümün en duygusal yeriydi)
3. bir de, bölüm boyunca aralara serpiştirilmiş ve bana oksijen etkisi yapan flashback'ler ve o en son sahne... bütün o yarım kalmışlık hissine rağmen, defne'nin rüyasındaki o ''belki de üçümüz'' hayalinin gerçeğe dönüşmüş halini görmüş olmam, hem de daha da güzeli olarak, yani dördümüz versiyonu olarak görmüş olmam yetti bana. en nihayetinde, yetişkin bir kiralıkçı olarak azla yetinmeyi çoktan öğrenmiş biri olarak buna da şükür demeyi bilmem gerekir. (dikkat! aşırı ironi ve gönderme içerir.)

şimdi de gelelim bölümün ''olmamışları''na:

1. emine iplikçi'yi oynayan çocuk tam bir cast faciasıydı. sırf kızıl saçlı diye seçilmiş olduğuna hepimizin hemfikir olduğuna emin olduğum kız çocuğu, bendeki tüm duygusallığı an itibariyle bitirdi ne yazık ki.
2. defne'nin; neriman'a nöro, koray'a koriş deyişi bir tek beni irrite etmiş olamaz değil mi? bir de o havaya atılarak yaptıkları sosyete öpücüğü... giderayak defne'den soğuma sebebim oldu yeminle. lütfen fazla abartmadığımı söyleyin bana!

unuttuğum iki güzel detaylandırmışsın daha vardı bu arada:

1. türkan teyze-defne sahneleri. hikmet körmükçü'ye usta oyunculuğunuza ötürü selamlar ve saygılar. beni iki kez ağlattı usta oyuncu.
2. neriman'ın defne'yle ömer'e hazırladığı ortama salça oldukları sahne ve koriş'in oradaki halleri. bir de neriman'ın, ağzını tutmak için ömer'e takındığı tavırlar. bkz. defne'den sonra aynen onun yaptığı gibi ağzına biraz şeyler tıkıştırarak direnmeye çalışması.

bir de beni çok rahatsız eden bir eksklik vardı ki hiç hazmedemeyecegim sanırım. amca ve dede neredeydi allah aşkına? bu ne biçim hikaye, bu ne biçim kurgu, bu ne biçim son? olacak iş mi yahu, ana karakterlerden en önemli ikisinin olmaması? ayrıca usta da yoktu. tamam, rahatsızmış usta oyuncu ayberk atilla, cok geçmiş olsun kendisine. acil şifalar diliyorum. ama en azından ismen bahsedilebilirdi. ne bileyim, çok özetsiz geldi bana bunlar. neyse. ne desem boş artık zaten. bitti gitti işte. bu güzel masal, artık sona erdi...

not: koriş'in küçük emine iplikçi'ye verdiği hediye çok çok güzel bir detaydı bu arada. 30. bölüm sonunda, yani geçmişle geleceğin iç içe geçtiği o bölümde çalan, bulutsuzluk özlemi'nin harika parçası sözlerimi geri alamam şarkısı bu bölümde de çaldı. tam da geçmişle geleceğin yine iç içe geçtiği bu bölümde. her şeye rağmen güzeldi yine de. belki de burukluğumuz, bu masalın artık bitmesinden...

yay kadını

Oy Ver

reklam ver • iletişim • © 2024 YazarOkur Dizi.