yıllar öncesi anadolu'da dostluk, akrabalık, komşuluk ilişkileri yardımlaşma, paylaşma, sevgi, saygı esasına dayanır, her meslek grubuna saygı duyulur, örneğin ayakkabı tamircisi, kasap, tamirci, sebze, meyve satıcısı, halıcı vs. herkes birbirini tanır, saygı gösterir, çocuklarının okuyup tahsil yapmasını ister, ancak okumaya meyilli olmayan çocuk tamirci, satıcı yanında meslek edinir ve çok iyi esnaf olup geçimini çok iyi sağlamış insanlar haline gelirlerdi, diğer taraftan okuyup çeşitli meslek gruplarına yönelmiş ve memleketlerine geldiklerinde tüm aile fertlerini yanı sıra akraba, komşu da onlara saygı gösterir, o meslek grubundakiler de orada yaşayan aile, akraba ve komşularına yardımcı olurdu, örneğin yetişen çocukların büyük şehirlerde okumaları için destek olurlardı, bu arada bütün meslek grupları birbirleriyle iyi geçinir, çocuklarını tanıdık aile çocuklarıyla, durum ve statülerine uygun olarak evlendirirlerdi ki genellikle de iyi aileler ortaya çıkar, iyi çocuklar yetiştirmeye devam edilirdi, tabiatıyla geçimsizlikler de olurdu, bugün ki gibi aile geçimsizliğinden öldürme olayları ortaya çıkmazdı, aile geçimsizliğinde aile büyükleri araya girer, barış sağlanırdı, bırakın aile büyüklerini, komşular dahi eşler arasında uzlaşma sağlardı, tabiatıyla dedikodu gibi kötü davranışlar olurdu, ancak insan ilişkilerini rencide edici boyutta değildi ki herkes gene birbiriyle dostluğunu sürdürürdü. ölüm, düğün gibi durumlarda herkes seferber olurdu, herkes kendini bilir, işini, eşini kendince seçer, genel de de mutsuzluk olmazdı. dilerim anadolu'nun birçok yerinde bu saydığımız özellik mevcuttur. o yıllarda bırakın anadolu şehir, kasaba ve köylerini, büyük şehirlerde de durum farklı değildi, komşuluk, akrabalık ilişkileri çok olumlu şekillerde tezahür ederdi, nitekim mahalle kültürü mevcuttu, büyük şehirlerde bütün semtlerde mahalle kültürü hakimdi, herke birbirini tanır, aile geçimsizliklerini gidermek için çabalar görülürdü, cinayet, taciz, tecavüz olaylarına hiç kimse şahit olmazdı, böyle bir durum ortaya çıksa dahi hemen mahalleli tarafından her şey halledilirdi, çocuklar mahalle okullarına gider, üniversite hayatları da düzgün yürürdü, o tarihlerde de okullar da tanışıp evlenilirdi, herkes genelde mutluydu. neden değerlerimizi kaybediyoruz, teknoloji gelişse dahi bizim kültürümüz, değerlerimiz gerçekten mükemmel, yukarıda bahsettiğimiz geçmişi kim beğenmez, istemez? herkes ister, bugün o yılları yaşamış olanlar o yılları özlemle anar, çünkü büyük şehrilerde okuyup tahsil yapsanız, çalışsanız dahi hep geçmişteki büyüklerden alınan değerler, kültür, eğitim, terbiye sürer, peki bu ülkede birçok kişinin tüm aile büyükleri bu terbiye ile yetiştiği halde neden bütün bu güzel unsurlar sürmez? lütfen her şeyi ekonomik şartlara bağlamayalım, insan sevgisiyle, saygı göstermeyle bunun ne ilgisi var? her gün basında duyduğumuz cinayet, şiddet, taciz, tecavüz !!! neden?? o yıllarda da herkesin ekonomik durumu çok mu iyiydi, bırakalım, sevgi, saygı, paylaşma, dostluk, ölümde düğünde dayanışma bunlar varken neden şu insanlık dışı olaylara şahit olunur? bugün yine değerlerine bağlı insanlar çoğunlukta, o baba, dede, büyük anne kültürüne sahip çoğunluk mevcut, dileriz o akıl fukarası zavallılarda özlerine döner, eşine, çocuğuna şiddet uygulamaz, kötü davranışlar sergilemez, o yıllarda bırakın aileleri, komşular dahi komşu çocukların sever, korur, kollardı. "gönül dağı" dizisinin içerisinde bazı hatalar görmekle birlikte o dayanışma ve dostluğun gösterilmesi çok önemli. bu arada taner'i çalışmalarından dolayı takdir ediyoruz, ancak, ilmi çalışmalar gerektiren konularda mutlaka yüksek öğrenim görmesi gerekir, fizik, matematik okumadan o çalışmalar olmaz, o takdirde fakülte, üniversite neden var?? ayrıca yozgat'ta da bugün teknik öğrenim veren üniversiteler var. taner ilim için öğrenim görsün ki iyi örnek olsun, nitekim onun gibi ilim adamları çoğalsın. sayın senarist, taner örneğine dikkat.

Oy Ver

reklam ver • iletişim • © 2024 YazarOkur Dizi.